του Αριστείδη Μπαλτά
Τούτη τη στιγμή, μπροστά στο θνητό σώμα του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου, παίρνω τον λόγο στο όνομα του μεγάλου, αλλά και φύσει ταπεινού, Υπουργείου που έχω την τιμή να εκπροσωπώ, για να πω δυο λόγια για εκείνον, αλλά και σε εκείνον, μολονότι δεν μπορεί πλέον να μας ακούσει. Παίρνω τον λόγο όμως και προσωπικά, στο όνομα της κοινής μας συμπόρευσης όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν όλα τα χρόνια της σύντομης, τελικά, ζωής του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου, της κοινής συμπόρευσης στον μεγάλο και ταπεινό θεσμό του δημόσιου Πανεπιστημίου.
Ο Σταύρος υπήρξε πληθωρικός ως προς όλες του τις διαστάσεις. Πληθωρικός ως δάσκαλος, καλλιεργώντας εκείνη την ιδιόμορφη σχέση με τους φοιτητές και τις φοιτήτριές του που λίγοι καταλαβαίνουν, τη σχέση όπου τα δύο μέρη λειτουργούν πλήρως ισότιμα, σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, μαθαίνοντας το ένα από το άλλο, αλλά ταυτόχρονα τηρώντας αυθόρμητα, άκοπα, φυσιολογικά τη διαφορά των θέσεων, των ηλικιών, των λειτουργιών, του εύρους και του βάθους των γνώσεων.
Πληθωρικός ως συγγραφέας, τόσο των επιστημονικών κειμένων που οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα ως ακαδημαϊκές νόρμες, όσο και των μικρότερων κειμένων του ημερησίου και του περιοδικού Τύπου, όπου η γνώση οφείλει να συμπυκνώνεται και ταυτόχρονα να διαχέεται στο κείμενο για να εστιάσει στο καίριο, να πετύχει την ευστοχία.
Πληθωρικός ως δημόσιος διανοούμενος, παρών κάθε στιγμή σε όλα τα μέτωπα ενός αγώνα μακράς πνοής που αποσκοπούσε πάντα στην υπεράσπιση, αλλά και στην ακαδημαϊκή και δημοκρατική αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου στη χώρα μας.
Πληθωρικός, τέλος, ως φίλος πολύτιμος, εντυπωσιακά πολλών ανθρώπων όλων των φύλων, όλων των φυλών, όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών και πολιτικών κατηγοριών. Ευθύς, εύστροφος, κάποτε οξύς, μερικές φορές ακόμη και εμπαθής, αλλά πάντοτε βαθιά φιλικός, με την απίστευτη καίρια φράση ανά περίσταση, κάποτε σαρκαστικός και πάντοτε αυτοσαρκαστικός, συνένωνε, απλωνόταν, καλλιεργούσε και εμπέδωνε δεσμούς άρρηκτους προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ο Σταύρος απεχθανόταν τη μεγαλοστομία, τις κούφιες φράσεις, την κενή ρητορεία, τα τυπικά κλισέ. Γι’ αυτό δεν μπορώ να τελειώσω παρά με μια απλή φράση που για τον Σταύρο έλεγε πολλά και για όλους μας οφείλει να λέει πολλά: Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος υπήρξε άξιος του δημόσιου Πανεπιστημίου. Το ταξίδι του που ξεκινά σήμερα θα είναι ταξίδι αίσιο στη μνήμη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου