Πλαίσιο - πρόταση Manifesto – Αυτόνομη Κίνηση Μεταπτυχιακών για τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών Παντείου

Πλαίσιο - πρόταση Manifesto – Αυτόνομη Κίνηση Μεταπτυχιακών

για τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών Παντείου

19.12.2012

 Η ψήφιση του νέου Μνημονίου και η πολλοστή διάψευση της υπόσχεσης πως «αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία» ορίζουν τη συγκυρία των ημερών. Η κυβέρνηση εξελέγη με την υπόσχεση μίας άλλης σχέσης με το Μνημόνιο, ονομαζόμενη «επαναδιαπραγμάτευση», «σταδιακή απαγκίστρωση» ή «αναθεώρηση». Όμως, το πακέτο των μέτρων που απαίτησε η Τρόικα (ΕΕ – ΔΝΤ - ΕΚΤ) υιοθετήθηκε πλήρως. Επομένως, η κυβέρνηση έχει να διαλέξει: είτε αποτελεί έναν εξαιρετικά ανίκανο διαπραγματευτή, είτε δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ τίποτα διότι και η ίδια υποστηρίζει τα μέτρα, διότι συμβαδίζουν με την σκληρά ταξική πολιτική της αντίληψη. Και επειδή ισχύουν και τα δύο, η κυβέρνηση είναι εκτεθειμένη στον ελληνικό λαό, του οποίου τη ζωή τσακίζει. Οι πολίτες εκβιάστηκαν ξανά με το επιχείρημα πως αν δεν έρθει η επόμενη δανειακή δόση, μετά τις 16 Νοεμβρίου θα χρεοκοπήσουμε. Αλλά η καθυστέρηση της δόσης απέδειξε άλλη μία φορά το πόσο αδίστακτα λέει ψέματα η κυβέρνηση για να υπερασπιστεί – δήθεν – τα συμφέροντά μας. Μόνο που σε συνθήκες στοιχειώδους πολιτικής ελευθερίας, κανένας δεν καταφέρνει να αποσπά για πολύ την πολιτική ηγεμονία βασιζόμενος μόνο στον φόβο!

Η Ελλάδα, όπως είχε επισημανθεί από την αρχή, λειτουργεί ως πειραματόζωο. Λέγαμε πως αν τα μέτρα περάσουν στην Ελλάδα δεν θα σταματήσουν εδώ και πως σύντομα θα επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη και σήμερα που η κρίση και τα μέτρα λιτότητας διογκώνονται στην Ισπανία και την Πορτογαλία, αυτό επιβεβαιώνεται. Αποδεικνύεται πια πως ο στόχος δεν είναι απλώς η έξοδος από την κρίση, αλλά η χρησιμοποίηση της κρίσης ως εργαλείο για να τσακιστούν μισθοί, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα και όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις που περιόριζαν ως τώρα την κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην Ελλάδα, ο μεγάλος δανεισμός έγινε αναγκαίος όχι επειδή το κράτος είχε πολλά έξοδα, αλλά διότι είχε λίγα έσοδα, δηλαδή διότι κάποιες μερίδες του κεφαλαίου και των ελεύθερων επαγγελματιών έπαιρναν διαρκώς φοροελαφρύνσεις! Το χρέος λοιπόν, είναι τα συσσωρευμένα κέρδη των Ελλήνων κεφαλαιούχων και όχι τα λειτουργικά έξοδα του κράτους.

Έτσι, με το νέο Μνημόνιο αποφασίστηκε κι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων, η συνταξιοδότηση στα 67 χρόνια, η παράταση του χρόνου εργασίας στις 6 μέρες την εβδομάδα και 16 ώρες τη μέρα (την ίδια στιγμή που υποτίθεται πως η κυβέρνηση στοχεύει στη μείωση της ανεργίας!), οι απολύσεις χιλιάδων υπαλλήλων του δημοσίου και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και αγαθών όπως το νερό! Σταδιακά, ανοίγει ο δρόμος για να σπάσει άλλο ένα μεγάλο «ταμπού», ένα από αυτά που μας παρουσιάζουν ως «κατάλοιπα» της Μεταπολίτευσης, η αργία της Κυριακής! Αυτά τα μέτρα μας στέλνουν ένα σαφές μήνυμα: Πλέον θα πρέπει να ζούμε για δουλεύουμε σαν σύγχρονοι σκλάβοι, για να βγει από την κρίση το κεφάλαιο. Αλλά οι αγώνες του λαού τους χαλάνε την συνταγή! Οι μεγάλες 48ωρες και 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που μόνο με την τεράστια καταστολή αντιμετωπίζονται, απονομιμοποίησαν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις πολιτικές στις οποίες βασίζεται η δομή και η λειτουργία του ελληνικού καπιταλισμού και της ΕΕ.

Ωστόσο, το μνημονιακό νεοφιλελεύθερο μέτωπο πασχίζει να ανασυγκροτηθεί. Με συμμάχους το επιχειρηματικό και μηντιακό κατεστημένο δημιουργεί ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, με αυταρχικές πρακτικές δημιουργίας εσωτερικών εχθρών (μετανάστες, εκδιδόμενες οροθετικές, συλληφθέντες διαδηλωτές). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι και η ενίσχυση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία αφού αποτέλεσε για πολλά χρόνια το μακρύ χέρι του κράτους σήμερα εκμεταλλευόμενη την κρίση εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη. Κι αυτό ενώ όλες οι πολιτικές της πρωτοβουλίες είναι υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου, υποστηρίζοντας από το ότι δεν πρέπει να φορολογούνται οι εφοπλιστές μέχρι το ότι πρέπει η διοίκηση του κράτους να δοθεί σε επιχειρηματίες!

Στα πανεπιστήμια λαμβάνει χώρα η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου. Ο νόμος έχει ως στόχο το να καταργήσει τα τμήματα και την αυτόνομη διδασκαλία των επιστημών και να μετατρέψει τις σπουδές μας σε μία ανερμάτιστη συλλογή αντικειμένων, μαθημάτων και δεξιοτήτων, χωρίς επαρκή επιστημονική συνοχή, ώστε τελικά να είμαστε αναλώσιμοι εργαζόμενοι, έχοντας περιορισμένες δυνατότητες επαγγελματικής εφαρμογής της επιστήμης και τα πτυχία μας να είναι εξατομικευμένα, ώστε να μην έχουμε δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης των όρων δουλειάς μας. Όλα τα παραπάνω υπηρετούνται με την ίδρυση του Συμβουλίου Διοίκησης που αντικαθιστά τη Σύγκλητο, με τη συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ παραγόντων της Αγοράς αλλά και πολιτικών στελεχών, γενικώς με την παράδοση των ΑΕΙ σε αυτούς που προκάλεσαν την Κρίση.

Στα άμεσα σχέδια του υπουργείου παιδείας περιλαμβάνονται η επιβολή διδάκτρων τα μεταπτυχιακά και η έμπρακτη κατάργηση του δωρεάν συγγράμματος. Με το περίφημο σχέδιο «Αθηνά», που υποτίθεται πως έρχεται να θεραπεύσει την απαράδεκτη κατάσταση του «κάθε χωριό και πανεπιστήμιο» που δημιούργησαν για ψηφοθηρικούς λόγους οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η κυβέρνηση θέλει να καταργήσει Τμήματα και Πανεπιστήμια όχι με επιστημονικά κριτήρια, αλλά αποκλειστικά οικονομικά. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης, οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές είναι προφανώς μεγάλο βάρος και περιλαμβάνονται στα βασικά υποψήφια θύματα. Επίσης, σχεδιάζεται η μείωση του αριθμού των εισακτέων κατά 30.000, με αποτέλεσμα να κλείνει η πόρτα του πανεπιστημίου για ένα μεγάλο τμήμα των νέων, να γίνεται ακόμη πιο ταξική η εκπαίδευση και να ακυρώνεται η λειτουργία της ως μηχανισμού κοινωνικής κινητικότητας. Οι μειώσεις μισθών των καθηγητών επιδεινώνουν την ποιότητα των σπουδών μας, αφού τους ωθούν σε εξωπανεπιστημιακές απασχολήσεις, ενώ δημιουργούν και τεράστιες εν δυνάμει εστίες διαφθοράς. Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά των κολλεγίων εξισώνονται με τα δικά μας, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας εξίσωσης προς τα κάτω, στα επαγγελματικά μας δικαιώματα, που σε τελική ανάλυση δεν συμφέρει ούτε τους πτυχιούχους των κολλεγίων. Πάνω από όλα όμως, οι απολύσεις υπαλλήλων των πανεπιστημίων (14 εκ των οποίων στο Πάντειο!) με τον νόμο του Μανιτάκη, δημιουργεί δραματικά προβλήματα στους ίδιους, επιδεινώνει τη λειτουργία των πανεπιστημίων και ανοίγει το δρόμο για περικοπές και απολύσεις και σε άλλες ομάδες εργαζομένων. Η υποστήριξη μας προς τον αγώνα των συναδέλφων είναι δεδομένη και δηλώνουμε πως θα συμμετέχουμε σε όλες τους τις ενέργειες.

Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη λύση είναι η οργάνωση, η συλλογικότητα. Ο κοινός αγώνας. Ο Σύλλογος μας είναι το όπλο μας. Πρέπει να τον ανασυγκροτήσουμε, να του δώσουμε ζωή. Να τον κάνουμε χώρο διεκδίκησης και κατακτήσεων. Να πιέσουμε το υπουργείο για την εκκρεμότητα με τη μισθοδοσία όσων μεταπτυχιακών προσφέρουν έργο στο πανεπιστήμιο, όπως οι επιτηρήσεις. Να διεκδικήσουμε την παράταση της έμμισθης πρακτικής άσκησης και τη συμπερίληψη των μεταπτυχιακών. Να διασφαλίσουμε το δικαίωμά μας στη σίτιση. Να πιέσουμε για την επέκταση του δικαιώματος για πάσο και σίττιση – στέγαση στους υ.δ. και στον 5^ο χρόνο του διδακτορικού τους. Να δημιουργήσουμε χώρους συνάντησης και δημιουργίας για τα μέλη του Συλλόγου, κινηματογραφική ομάδα, φόρουμ του Συλλόγου. Να κάνουμε τον Σύλλογο υπόθεση μας.

Προχωράμε σε ενέργειες για:

·         Διευθέτηση του ζητήματος της μισθοδοσίας των μεταπτυχιακών

·         Επέκταση της πρακτικής άσκησης και συμπερίληψη των μεταπτυχιακών

·         Επέκταση του δικαιώματος για πάσο και σίτιση - στέγαση στα 5 χρόνια για τους υ.δ.

·         Κατάργηση του περιορισμού των 5 υ.δ. ανά καθηγητή

Απαιτούμε:

·         Ακύρωση των μνημονιακών νόμων

·         Αύξηση του κατώτατου μισθού, να πληρώσουν την κρίση αυτοί που έβγαζαν τόσα χρόνια υπερκέρδη

·         Μη εφαρμογή των διατάξεων του Νόμου Διαμαντοπούλου

·         Ερευνητικά μεταπτυχιακά

·         Άμεση πρόσληψη γιατρού για την περίθαλψη των φοιτητών

·         Κατάργηση της θρησκευτικής ορκωμοσίας κατά τη λήψη πτυχίων

·         Ελεύθερη Πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης