Κρίση, έλλειμμα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Αλήθειες και Ψέματα.

Η προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σηματοδοτεί τον πόλεμο σε βάρος κοινωνικών δικαιωμάτων κατεκτημένων μέσα από αιματηρούς εργατικούς αγώνες. Όπως σε κάθε πόλεμο, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Τα ΜΜΕ εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών παραγόντων και της κυβέρνησης προσπαθούν σχεδιασμένα να σπείρουν τον φόβο, να εντείνουν την άγνοια και την παραπληροφόρηση για να επιβάλλουν στην κοινωνία τη βουβή αποδοχή των μέτρων. Απέναντι σε αυτά στήνουμε το βασικό μας μέτωπο και απαντάμε σε όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ αποδεικνύοντας πόσο κούφια είναι.

Τα μέτρα είναι απαραίτητα για την μείωση του ελλείμματος και την ανάκαμψη της οικονομίας: Μας λένε πως για να βγούμε από την κρίση πρέπει να δουλεύουμε μέχρι τα 70 μας με κατώτατο μισθό 500 ευρώ και μισή σύνταξη! Τα μέτρα είναι κοινωνικά άδικα αλλά και τρομερά αναποτελεσματικά. Δεν αφορούν το έλλειμμα, δεν αποτελούν τη λύση για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Ξέρουμε πως η μείωση των επιδομάτων εξυπηρετεί την αποπληρωμή μόλις του 0,1% του δημόσιου χρέους. Ξέρουμε πως η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης προσφέρει μόνο 7 μήνες ζωής στο ασφαλιστικό σύστημα. Αντιθέτως, όπως σωστά έλεγε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προεκλογικά, τα μέτρα προκαλούν επιδείνωση της κρίσης. Φέρνουν μείωση των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δηλαδή μείωση της αγοραστικής ικανότητας των πολιτών. Αυτό μειώνει τις πωλήσεις των προϊόντων, και αυτό με τη σειρά του φέρνει μείωση της παραγωγής. Η μείωση της παραγωγής φέρνει ανεργία και κλείσιμο επιχειρήσεων, δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και τεράστια αδυναμία φορολογικών εισπράξεων από το κράτος. Εντείνουν, δηλαδή, το πρόβλημα και το οδηγούν τη χώρα σε έναν φαύλο κύκλο. Ακόμη και οι πλέον νεοφιλελεύθερες αναλύσεις υπολογίζουν πως με τα μέτρα θα υπάρχει άμεσα ύφεση 7%! Την ίδια στιγμή, υπάρχουν παραδείγματα χωρών που έχουν ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό χρέους από την Ελλάδα, όπως η Ολλανδία η Ιρλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία.

Το έλλειμμα οφείλεται αποκλειστικά στα έξοδα του κράτους: Το έλλειμμα οφείλεται πρωτίστως στα χαμηλά κρατικά έσοδα και όχι στα έξοδα. Η τεράστια φοροδιαφυγή, η περιορισμένη παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, η αποβιομηχανοποίηση, η απουσία επενδύσεων στην έρευνα και την καινοτομία έχουν προκαλέσει ένα παραγωγικό πρόβλημα στην Ελλάδα η οποία, για να το πούμε σχηματικά, καταναλώνει τα πάντα και δεν παράγει σχεδόν τίποτα, άρα αναγκάζεται να κάνει συνεχώς εισαγωγές αντί να για εξαγωγές και αντί να εισπράττει φόρους από την εγχώρια παραγωγή. Παράλληλα, η τρομερή μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων (από 45% το 1996 σε μόλις 20% σήμερα!!!) σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς (άρα και πάλι μειωμένη φοροεισπρακτική ικανότητα) μειώνουν φοβερά τα κρατικά έσοδα. 2 δις θα εξοικονομούσαμε αν είχαμε φορολογικό συντελεστή επί των κερδών  αυτόν που είχαμε την δεκαετία του 90 (45%), μόνο από τις 300 πιο κερδοφόρες ανώνυμες εταιρείες. 3  δις ευρώ  είναι τα κέρδη των τραπεζών μέσα στο 2009. Η εκκλησιαστική περιουσία φορολογείται μόλις με 9% στα έσοδα της από ακίνητα  μισθώματα και οι δωρεές από 10% σε χρήμα και 5% σε είδος έπεσαν τελικά στο 0,5%! Η κρίση δεν οφείλεται στην αποτυχία των πολιτικών επιλογών, αλλά στην επιτυχία τους! Το πρόβλημα είναι το αναπτυξιακό μοντέλο που είχαν επιλέξει οι κυβερνήσεις και βασιζόταν στο τεράστιο κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό, στην οικονομία της «φούσκας» και του χρηματιστηρίου, δηλαδή σε μία ανάπτυξη βασισμένη σε πήλινα πόδια της οποίας το μοναδικό αποτέλεσμα μπορούσε να είναι η κατάρρευση!

Τα μέτρα μας επιβάλλονται από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, χωρίς να τα θέλει η κυβέρνηση: Τα μέτρα αυτά δεν μας επιβάλλονται από κάποιους «σκοτεινούς» πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους χωρίς την συμφωνία των αντίστοιχων ελληνικών ελίτ, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ και η συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Είναι «μεταρρυθμίσεις» που και το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις ήθελαν εδώ και καιρό να εφαρμόσουν αλλά υπό το φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων δεν το τολμούσαν ή το έκαναν αποσπασματικά. Τώρα, με την ευκαιρία της κρίσης και με την εκστρατεία τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, επιχειρούν να τις επιβάλλουν, ποντάροντας στην ανυπαρξία κοινωνικών αντιδράσεων. Άλλωστε, το ΔΝΤ δεν ήρθε από μόνο του στη ζωή μας, είναι το περίφημο «πιστόλι» που ο Παπανδρέου πρώτος και μόνος του έβαλε πάνω στο τραπέζι.

            Πρόκειται για μέτρα που καθιστούν την Ελλάδα αντικείμενο ενός μεγάλου κοινωνικού πειράματος: Θέλουν να δουν πως αντιδρά μία ευρωπαϊκή κοινωνία όταν εφαρμοστούν πάνω της μέτρα τύπου Λατινικής Αμερικής! Αν περάσουν εδώ αυτά τα ακραία μέτρα, σύντομα θα επεκταθούν και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (πράγμα που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται) και αργότερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, στην Ελλάδα δεν δίνουμε έναν αγώνα οπισθοφυλακών, ούτε έναν αγώνα για την εθνική μας ανεξαρτησία. Δίνουμε έναν αγώνα εμπροσθοφυλακής για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των Ευρωπαίων εργαζόμενων. Και αυτό το καθήκον είναι που μας βαραίνει! Ήδη τα εργατικά συνδικάτα και τα αριστερά κόμματα πολλών ευρωπαϊκών χωρών το έχουν αντιληφθεί και έχουν βγάλει ανακοινώσεις υπέρ των Ελλήνων εργαζομένων, ενάντια στην προπαγάνδα και των ΜΜΕ των δικών τους χωρών.

Το ΔΝΤ θα μας «νοικοκυρέψει»: Τα στελέχη του ΔΝΤ είναι μεγαλύτεροι απατεώνες από τους δικούς μας! Ναι, και όμως γίνεται! Για παράδειγμα, στην Αργεντινή από το 1999 έως το 2001 που ακολουθούνταν οι πολιτικές του, το ΔΝΤ προέβλεπε ψεύτικους ρυθμούς μεγέθυνσης 1,5, 3,7, και 2,6 για κάθε έτος ενώ οι πραγματικοί ρυθμοί αποδείχθηκαν -0,8, -4,4, -10,9 αντίστοιχα. Ναι, και αυτοί επιδόθηκαν στην «δημιουργική λογιστική», η απατεωνιά δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα! Η αλλαγή οικονομικής πολιτικής της Αργεντινής αντιθέτως έφερε ρυθμό ανάπτυξης 8,8. Δεν τους απασχολεί το «νοικοκύρεμα» του δημοσίου, αλλά το ξεπούλημα του. Το ΔΝΤ όπου πηγαίνει αφήνει συντρίμμια. Η παρέμβαση του στην κρίση της Ασίας το 1997 συνέβαλε ώστε να μετατραπεί η κρίση σε παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση· και σημειώνουμε ότι η Μαλαισία, η οποία δεν αποδέχτηκε τη βοήθεια του ΔΝΤ, ήταν η πρώτη χώρα που ξεπέρασε την κρίση. Στις πολιτικές του ΔΝΤ που συμφώνησε η κυβέρνηση της Αργεντινής το διάστημα 1998-2001 οφείλεται η κατάρρευση της οικονομίας της (μείωση 22% του ΑΕΠ μεταξύ 1998-2002). Στη Λετονία υπήρξε μία πτώση της οικονομικής δραστηριότητας κατά 18% σε ένα χρόνο και μία αύξηση της ανεργίας από 6,2% σε 22% σε δύο χρόνια. Τα αποτελέσματα αυτά προήλθαν από τον στόχο μείωσης του ελλείμματος σε συνθήκες κρίσης. Στα μέτρα περιλαμβάνονταν μειώσεις μισθών κατά 20% και συντάξεων κατά 10%. Απολύθηκαν 6.000 δημόσιοι υπάλληλοι (συνολικά θα χάσει τη δουλειά του ένα ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων γύρω στο 20-30%). Επίσης, η συμφωνία περιελάμβανε κλείσιμο σχολείων, απολύσεις δασκάλων και κλείσιμο νοσοκομείων ώστε να μειωθούν οι δαπάνες. Η λογική λοιπόν του ΔΝΤ είναι η άνευ όρων υπέρβαση των προβλημάτων της οικονομίας με οποιοδήποτε μέσο, ακόμη κι αν αυτό διαλύει το κοινωνικό κράτος, αρκεί να μην πλήττονται τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα μέτρα είναι απαραίτητα για να δανειστούμε με ευνοϊκούς όρους: Πέραν του ότι το 5,5% κάθε άλλο παρά μικρό επιτόκιο είναι, ακόμη και για το δανεισμό της χώρας υπήρχαν άλλες λύσεις μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καταρχάς η κυβέρνηση άργησε εγκληματικά να δανειστεί, αφού πριν από λίγους μήνες μας προσφέρονταν επιτόκια στο 1/5 των σημερινών. Πρώτα από όλα, έπρεπε να γίνει μία πολιτική προσπάθεια επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους και μείωσης των τόκων καθώς και να διεκδικηθεί η έκδοση ευρωομολόγων για τον φτηνό δανεισμό χωρών της Ε.Ε. H Ευρωπαϊκή Ένωση είναι και πολιτική ένωση και στο πλαίσιο της υπάρχουν χώρες με αντίστοιχα προβλήματα (Ισπανία, Πορτογαλία κλπ) για αυτό και υπάρχει μεγαλύτερο πεδίο διαπραγμάτευσης από ότι στο ΔΝΤ! Επίσης, πρέπει να διεκδικηθεί ο απευθείας δανεισμός της Ελλάδας από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με επιτόκιο 1%. Δεν είναι δυνατό οι τράπεζες να δανείζονται από τη ΕΚΤ με χαμηλό επιτόκιο και μετά με τα ίδια χρήματα να δανείζουν μία χώρα  με 5πλάσιο επιτόκιο! Η Ελλάδα πέφτει θύμα νόμιμης τοκογλυφίας από τις ίδιες τράπεζες στις οποίες έδωσε 28 δις ευρώ για να τις σώσει!  Επίσης, η Κίνα δάνεισε τη Σερβία με επιτόκιο 3% για 15 χρόνια, χωρίς η τελευταία να χρειαστεί να λάβει τέτοια μέτρα! Ακόμη και η Ρωσία δάνεισε τη Βενεζουέλα με καλύτερους όρους.

Δεν μπορούν αλλιώς να βρεθούν χρήματα: Εκτός από τις εναλλακτικές πηγές δανεισμού που παραθέσαμε πριν, χρήματα μπορούν να βρεθούν από αυτούς που τα έχουν. Και ξέρουμε ποιοι είναι. 11,8 δις είναι τα  κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο το 2009. 12 δις ευρώ υπολογίζεται η ετήσια φοροδιαφυγή, 8 δις η ετήσια φοροκλοπή ΦΠΑ. Ο προϋπολογισμός προβλέπει 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών και 45 εκατομμύρια ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών. 10.000 off-shore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους πάνω από 6 δις. 30.000 ελληνικές οικογένειες έχουν σε τμήματα private banking των τραπεζών 50 δις ευρώ. Τέλος, 10 δις περίπου το χρόνο είναι οι στρατιωτικές δαπάνες!

Δεν υπάρχουν χώρες που εφαρμόζουν άλλες πολιτικές επιλογές: Υπάρχουν και είναι και στην Ευρώπη! Στην Πορτογαλία η αντιπολίτευση επέβαλε στη Βουλή την καταψήφιση αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης και πέρασε ένα διαφορετικό πρόγραμμα. Στην Ισλανδία τα μέτρα που ζητούνταν από Ε.Ε. και ΔΝΤ απορρίφθηκαν με δημοψήφισμα. Αυτές οι χώρες δεν διαλύονται, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ πως θα συμβεί αν απορρίψουμε τις προτάσεις του ΔΝΤ! Αλλά και μακρύτερα, στη Λατινική Αμερική υπάρχουν πολλά εγχειρήματα φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Αργεντινή (κάποιες από τις οποίες έχουν δοκιμάσει τις καταστροφικές συνταγές του ΔΝΤ) οι κρατικές υποδομές ενισχύονται, ενισχύεται η αγροτική παραγωγή, στηρίζονται οι συνεταιρισμοί, οι προβληματικές επιχειρήσεις δίνονται στον έλεγχο των εργαζομένων τους (ολόκληρα εργοστάσια έχουν περιέλθει σε αυτό το καθεστώς και λειτουργούν κερδοφόρα!), εθνικοποιούνται οι φυσικοί πόροι και δίνονται μισθολογικές αυξήσεις για να τονωθεί η αγορά! Απλώς σε αυτές τις χώρες υπάρχουν αριστερές κυβερνήσεις…

Τι μπορούμε να κάνουμε: Εξηγήσαμε ήδη πως τα μέτρα δεν είναι μονόδρομος. Δείξαμε τις τακτικές επιλογές που είχε ο Γ. Παπανδρέου και δεν τις ακολούθησε στέλνοντας την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Δείξαμε τον μεγάλο πλουτισμό από τον οποίο μπορούν να αντληθούν κρατικά έσοδα. Συνοπτικά, επιβάλλεται να γίνουν τα εξής:

Συντονισμός και σταθερή συμμαχία με τις χώρες του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), που αντιμετωπίζουν ανάλογο πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων. Διεκδίκηση έκδοσης ευρωομολόγων για να δανείζονται τα κράτη με χαμηλότερα επιτόκια και δυνατότητας απευθείας δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πολιτική διεκδίκηση σε διεθνές επίπεδο, με στόχο την διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους και την βελτίωση των όρων αποπληρωμής στο πλαίσιο μιας συνολικής αναδιάρθρωσης του. Το πρόβλημα του δημόσιου χρέους δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, με αυτή την έννοια διεκδικούμε ένα συνολικό μηχανισμό αλληλεγγύης και αντιμετώπισης του μέσα στο πλαίσιο της Ευρώπης.

Φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου και εκκλησιαστικής περιουσίας.

Άμεση παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, με την συγκρότηση ενός δημόσιου πυλώνα (με την Εθνική, την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο), για τη χορήγηση χαμηλότοκων δανείων.

Μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Με στοχευμένες δημόσιες επενδύσεις, για ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης, και με ιδιαίτερη έμφαση στης αγροτική οικονομία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον ήπιο τουρισμό και τις νέες τεχνολογίες. Διεκδικούμε έναν διαφορετικό δημόσιο τομέα σε αντίληψη και λειτουργία.

Συνεννόηση με την Τουρκία για περικοπές Εξοπλισμών (για να μας στηρίξει η Γαλλία υποσχεθήκαμε να αγοράσουμε φρεγάτες μέσα στην κρίση!) και οικονομική συνεργασία απέναντι στην κρίση.

Φορολόγηση όλων των χρηματοπιστωτικών κερδοσκοπικών συναλλαγών και κατάργηση των φορολογικών παραδείσων που βρίσκονται σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Δημιουργία ασπίδας κοινωνικής προστασίας. Με ένα πλέγμα άμεσων κοινωνικών παρεμβάσεων, που αποβλέπουν στην καταπολέμηση της ανεργίας και της νέας φτώχειας, καθώς και στην τόνωση της ανάπτυξης.

Στήριξη επενδύσεων από το δημόσιο τομέα και θέσεις εργασίας σε τομείς που αφορούν την πρόνοια, υγεία, παιδεία κλπ

Άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και αντικατάσταση του με ένα Σύμφωνο για την κοινωνική προστασία, την εξασφαλισμένη αξιοπρεπή απασχόληση και την αειφόρο ανάπτυξη.

Πως θα γίνουν αυτά; Κάποιοι θα πουν πως για να επιβληθούν αυτά τα μέτρα χρειάζεται αλλαγή ολόκληρου του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Αυτό όμως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Η αποτροπή των μέτρων είναι στο χέρι μας! Αν η κυβέρνηση αντιμετωπίσει μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις θα αναγκαστεί να χαλαρώσει τα μέτρα. Θα αναγκαστεί να εφαρμόσει αιτήματα του κινήματος για να καταλαγιάσει την λαϊκή εξέγερση. Και τότε, όσο εντείνεται ο αγώνας, όσο η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης απειλείται τόσο θα υποχωρεί, τόσο θα ικανοποιούνται τα αιτήματα μας.

          Τα μέτρα της κυβέρνησης απειλούν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής μας για δεκαετίες. Η πιο κρίσιμη μάχη είναι τώρα. Τίποτα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Σπάμε το τείχος του εκφοβισμού και απαντάμε στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!!!

Manifesto – Αυτόνομη Κίνηση Μεταπτυχιακών